Już od pierwszych chwil przypomina mi się film, który posłużył za inspirację do Anabelli -"Dziewczyny w mundurkach". Uczennica jest nowa, właśnie wyrzucono ją z drugiej szkoły, a nauczycielka to jedna z tych, o których w szkole głośno. Mimo, że są z dwóch różnych światów mają się ku sobie, i rodzi się między nimi poważna relacja.
Jestem wielką fanką tego pomysłu. Smaczkiem jest miejsce w którym rozgrywa się akcja. Szkoła katolicka. Miejsce ponure, zimne, szorstkie. Szkoda tylko, że nie było mi dane tego poczuć. Gdzie wizerunek dyrektorki? Gdzie kadra nauczycielska? Na start mamy tu tylko Simone i... To pozostaje do końca niezmienne. Pierwsza lekcja - omawianie literatury miłosnej, erotycznej. Brakuje rozwinięcia tej początkowej fazy fascynacji między bohaterkami. Brakuje momentu kiedy nauczycielka zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieję. To jest romans. Tutaj te wszystkie drobne spojrzenia, pierwsze próby rozmów i w ogóle - akcja rozgrywająca się w psychice bohaterek jest bardzo ważna! Tymczasem Anabelle jest po prostu wrzucona do jednego "garnka" z jej nauczycielką i wiemy, że będzie z tego zupa. Ale sam proces "gotowania" jest potraktowany po macoszemu. Chwała za tę muzykę i grę świateł w ciemnych scenach. To buduje minimalne napięcie i tworzy klimat. Te elementy sprawiają, że mam z tą animacją relacje love - hate. Postacie są papierowe, brakuje im życia, własnego charakteru i motywacji. I nie mówię tu o tych drugoplanowych. Nie kochałam Anabelle, wróciłam na "drugie podejście" z nudów oraz z powodu samego pomysłu. Uważam, że jest dobry. Ta, nieco ponad godzina - się głównie składa z wielu dobrych pomysłów, które zostały jedynie nieudolnie ukazane. Film jest uproszczony do samego oczekiwania na seks, a kiedy już przychodzi - nie czuję się usatysfakcjonowana. Szkoda, bo wciąż wierzę, że da się to zrobić dobrze i mam cichą nadzieję, że ktoś się ponownie zainspiruje i finalnie tak będzie.